ในขณะกำลังจะนั่งเรือกลับจากอุทยานหมู่เกาะอ่างทอง
แล้วก็ต้องพบว่าแว่นกันแดดเรย์แบนของฉันหายไป
ห่ะ หายไป หายไป หาย หายไป หายไป หายไป
นึกไปนึกมา สงสัยจะหายตอนที่เอามาห้อยคอแล้วแล้ววิ่งไปวิ่งมารึป่าว
หรือหายตอนตกเรือ
หรือ ตอนลงเรือคายัก
หรือ โอ๊ย จะรู้ไหมละ
ถ้ารู้ว่าตอนไหน ปานนั้นก็คงจะรีบหาแล้วเก็บแล้วซิ
คงไม่หายไปไม่รู้ตัวแบบนี้
พอรู้ตัวอีกทีว่า แว่นตาอันโปรดก็ได้จากฉันไปแล้ว
ทำให้หัวใจของฉันร้อนวูบวาบ มันเต็มไปด้วยความรู้สึก เสียดาย เสียใจ สิ่งของชิ้นนี้ที่ฉันรัก
และเป็นเจ้าของมานาน
เรานั้นพบกันครั้งแรกเมื่อ 4 ปีก่อน
เพราะความที่เธอเป็นคนที่ดูสวยหวาน แอบซ่อนเปรี้ยวเล็กน้อยด้วยสีสันพิงค์โกลด์
ทำให้ถูกตาต้องใจเราเป็นอย่างยิ่ง
เราจึงตัดสินใจสู่ขอเธอมาด้วยเงินจำนวนนึง
เพื่อมาเป็นคู่ใจทางสายตาให้กับเรา
เราคบกันมาได้สักพัก จากที่เริ่มแรกเราชอบเธอ
พอเราอยู่ด้วยกันนานขึ้น
ความชอบก็เริ่มกลายเป็นความรัก และเราก็รักกันมากเสียด้วย
ด้วยความเป็นเจ้าของ
ทำให้ฉันคิดเสมอว่าแว่นตาอันนึงนี้น่าจะอยู่กับฉันไปตราบนานเท่านาน
ไม่คาดคิดว่าจะต้องมีวันจากกัน
พยายามทำใจให้ไม่เสียดาย กับสิ่งที่หายไปอยู่พักใหญ่
เหมือนจะทำใจได้ไปพักนึง
แต่พอได้มาเห็นรูปเก่าๆที่มีเรย์แบนอยู่บนใบหน้า ทำให้เผลออดนึกถึงมันไม่ได้สักที
และยิ่งนึกย้อนถึงความไม่ระมัดระวังของตัวเอง ความสำเพร่า ก็อดโมโหและโกรธตัวเองทุกที
ว่าทำไมถึงได้ดูแลสิ่งของได้ไม่ดีแบบนี้ ปล่อยให้หายไปได้ไง
รวมทั้งทำไมไม่พยายามให้สุดความสามารถในการเอาแว่นกลับคืนมาให้ได้
คิดวนไปวนมาอีกว่า ไมไม่ทำแบบนี้ละ
แบบนั้นล่ะ เผื่อจะได้คืนมา
หรือถ้าทำแบบนี้นะ ก็น่าจะมีโอกาสได้คืนเหมือนกันนะ
ฉุกคิดแว๊บนึงได้ว่า
ความคิดของคนเรามักวิ่งวนไปมาตลอดเวลา
ไปอนาคตบ้าง ปัจจุบันบ้าง และอดีตบ้าง
พอกลับมาอดีตเรื่องเรย์แบนหายไปทีไร
เผลอคิดวน
และคิดมากกับอะไรที่แก้ไขไม่ได้ทุกที
บางทีคนเราก็ให้ความหวังกับอดีตที่ผ่านมาแล้วมากเกินไป
ให้ความใส่ใจกับอะไรทีเป็นไปไม่ได้ แก้ไขเปลี่ยนแปลงไม่ได้
จนลืมไปว่า
เราใช้เวลากับเรื่องเหล่านั้นไปเพื่ออะไรอีก
ในเมื่อมันไม่สามารถ เปลียนแปลงผลลัพธ์ของมันให้ต่างไปจากเดิม
ต่อให้ปัจจุบันนี้พบวิธีใหม่ที่ดีที่สุดแค่ไหน
ก็เปลี่ยนแปลงแก้ไขทำให้เรย์แบนอันเก่าของเรากลับมาอยู่กับเราไม่ได้
ดังนั้นเราจะหมดเปลืองความคิดจินตนาการของเราไปกับเรื่องเหล่านั้นไปทำไมอีกกัน
นี่ซินะ
คงเป็นที่มาของการปล่อยวาง
ปล่อยความรู้สึกความเป็นเจ้าของกับสิ่งของทีไม่ได้อยู่กับเราแล้ว
วางความรู้สึกของความเสียดายในการจากไปของสิ่งของอันเป็นที่รักนั้น
ยิ่งปล่อยวางได้เร็วมากขึ้นเท่าไร
เราก็จะจมกับความทุกข์ใจต่อการสูญหาย จากไป ของ สิ่งต่างๆที่เป็นของเราน้อยลงไปเท่านั้น
อาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะตัดใจ
ทำใจต่อการหายไปของ แว่นตาเรย์แบนราคาไม่น้อยอันนึง
แต่มันก็คงไม่คุ้มสักเท่าไร
ถ้าเราจะเอาเวลามากังวลคิดมากทุกข์ใจกับอะไรอะไรที่ไม่มีวันย้อนกลับไปแก้ไขเพื่อให้เรย์แบนทีรักของฉันกลับมาได้แล้ว
(หาวิธีหาเงินเพื่อซื้อใหม่ น่าจะดีกับตัวเองกว่าเยอะ)
แม้จะมีความเสียดาย เสียใจอยู่ลึกๆ
แต่
อยากขอบคุณเรย์แบนที่หายไปในครั้งนี้
ที่ทำให้รู้ว่า
ไม่มีอะไรที่เป็นของเราถาวรและตลอดไป ไม่ว่าจะไปสิ่งของหรือผู้คน
และถ้าเข้าใจและยอมรับความจริงข้อนี้ได้
คุณจะมีความสุขกับปัจจุบันในสิ่งของและผู้คนที่คุณมี
by H'esdy
#facebook.com/HappyEverySingleDay
#hesdyme.blogspot.com
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น