รับเพื่อนสักคนไหม?

ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากแอพเฟสบุ๊คที่คุ้นหูดังขึ้น ในมือถือที่ใช้จนคุ้นมือ 

หลังจากนั้นจึงบรรจงใช้นิ้วมือข้างขวาแสนถนัดที่คุ้นเคยสไลด์เปิดหน้าจอไป เมื่อเห็นข้อความว่ามีคนขอเพิ่มเป็นเพื่อนใหม่เข้ามา

หน้าจอแอพค่อยๆเลื่อนขึ้นมาตามความรวดเร็วของสัญญาณอินเตอร์เน็ตมือถือที่สุดแสนหน่วงและล่าช้าในช่วงระยะเวลาใกล้หมดรอบบิล 

รูปโปรไฟล์ที่ดูแปลกตา แต่ชื่อเฟสบุ๊คที่ดูคุ้นใจ 

มันทำให้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มันพองๆยุบๆ ระยะการเต้นที่ถี่ๆ รั่วๆ ราวกับ จังหวะเสียงกลองยาวในงานแห่ขันหมากยังไงยังงั้น

ด้วยความไม่มั่นใจ บวกกับ ความอยากรู้ให้แน่ใจ จึงได้กดเข้าไปดูโปรไฟล์ให้เห็นชัดๆเต็มๆอีกครั้ง 

ดวงตาเบิกโพรง หัวใจเต้นแรงเต้นกาเพิ่มความเร็วอีกเป็นสองระดับ

อ้าว!!! เฮ้ย มันเหมือนเป็น เฟสแฟนเก่านี่หน่า 

ที่บอกว่าเธอจะเลือกเขาและไม่มีวันกลับมา

อ้าวเฮ้ย อย่ากลืนน้ำลายตัวเองดีกว่า

อย่ามาเสียเวลาแอดเฟรนด์ทำไม 

ที่เธอขอห่างกันไป ทำไมจึงกลับมา

อาการช็อคตาตั้ง หลังจากที่เบิกโพรงมาพักใหญ่ 

ทำให้ต้องใช้เวลารวบรวมสติสัมปชัญญะ อยู่ชั่วขณะ

ภาพอดีตเก่าเลื่อนขึ้น เลื่อนลง เหมือน การสไสด์ฟีด ด้วยอัตราความเร็ว 120 นิ้วชี้ปัด/วินาที 

อาจมองเห็นแต่ละภาพไม่ทันชัด แต่ความรู้สึกในนั้นมันชัดเจน 

ใจนึงอยากกดรับ ใจนึงอยากกดบล็อค

ใจนึงอยากดบล็อค ใจนึงอยากดรับ 

ตัดสลับสับเปลี่ยนกันไปมาในความรู้สึก

1 วันผ่านไป 

เปิดหน้าจอการขอเป็นเพื่อน

ใจนึงอยากกดรับ ใจนึงอยากกดบล็อค

ใจนึงอยากดบล็อค ใจนึงอยากดรับ 

ตัดสลับสับเปลี่ยนกันไปมาในความรู้สึก

1 อาทิตย์ผ่านไป

เปิดหน้าจอการขอเป็นเพื่อน

ใจนึงอยากกดรับ ใจนึงอยากกดบล็อค

ใจนึงอยากดบล็อค ใจนึงอยากดรับ 

ตัดสลับสับเปลี่ยนกันไปมาในความรู้สึก

1 เดือนผ่านไป

เปิดหน้าจอการขอเป็นเพื่อน

ใจนึงอยากกดรับ ใจนึงอยากกดบล็อค

ใจนึงอยากดบล็อค ใจนึงอยากดรับ 

ตัดสลับสับเปลี่ยนกันไปมาในความรู้สึก

2 เดือนผ่านไป

เปิดหน้าจอการขอเป็นเพื่อน

อ้าว!!! เฮ้ย ไม่มี เฟสแฟนเก่า แล้วนี่หน่า 

ที่บอกเธอเคยแอดเฟรนด์ไว้แล้วมันหายไปได้ไงหว่า

อ้าวเฮ้ย ไม่ทันเลือกเลยจะ รับ หรือ บล็อค ดีกว่า

เธอดันยกเลิกขอแอดเฟรนด์ไป

ที่ฉันไม่ทันตัดสินใจเลือกเลย

ความกระหยิ่มยิ้มย่องในใจจางหายไป 

เมื่อเทียบกับวันแรกที่ได้เห็นเฟสเขาขอแอดเฟรนด์เข้ามา 

ความอาลัยอาวรณ์ เข้ามาจับจองพื้นที่ในใจ

จะเรียกว่าเสียดายก็ไม่ใช่

จะเรียกว่าเสียใจก็ไม่เชิง

มันเหมือนกับความรู้สึกโหวงๆ โล่งๆ เบาๆ เหงานิดหน่อยพิกล

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราสองคนก็ใช้ชีวิตต่างคน ต่างอยู่ มาตั้งนาน ไม่ได้อยู่ในวงโคจรของกันและกันมาเนิ่นนานแล้ว

แต่พอวูบหนึ่งที่เขาผ่านเข้ามา มันก็คงเหมือนลมหนาวที่พัดผ่านมาในกรุงเทพบ้านเราละมั้ง 

ทั้งๆที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันนี้ พอมีขึ้นมาจริงๆก็อดดีใจจนเนื้อเต้น ตื่นเต้นดีใจไปไม่ได้เสียที 

เขาก็มีเหตุผลของเขาในการเลือกแอดเฟรนด์มา

และ

เขาก็มีเหตุผลของเราในการเลือกยกเลิกแอดเฟรนด์ไป

ฉันก็มีเหตุผลของฉันในการที่ยังไม่รับแอดเฟรนด์ทันทีที่เข้ามา

และ

ฉันก็มีเหตุผลของฉันในการรอตัดสินใจว่าจะรับหรือบล็อคออกไป

เราต่างมีเหตุผลของตัวเอง โดยที่จะเหมือนหรือต่างกับสิ่งที่เราสองคนคิดก็เป็นไปได้ทั้งนั้น 

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด 

สุดท้ายแล้ว

เราก็..........

ต่างคนต่างอยู่ในโลกออนไลน์คนละวงโคจรกัน 

ซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างกับโลกความจริงที่เราไม่ได้วิ่งบนถนนมิตรภาพเส้นทางชีวิตเดียวกัน

ขออุทิศบทความนี้ให้คนรักเก่า ขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจในงานเขียนชิ้นนี้ เพราะถ้าไม่มีเรื่องราวของคุณ คงไม่มีที่มาของความรู้สึกเหล่านี้

ขอบคุณนะ ^=^

by H'esdy

https://www.facebook.com/HappyEverySingleDay/

http://hesdyme.blogspot.com/